Een dans. Een magische dans. Zwieren over het zachte mos. Het mos dat onze voeten doet opveren de hoogte in. We walsen verder. Verder en verder. Omhoog langs de bomen, door de takken, tussen de bladeren. Zwieren in de lucht.
Een dans. Een magische dans. Vlinders dragen onze voeten terwijl we opstijgen de hoogte in. Spreeuwen zwermen in machtige visionen om ons heen alsof ze zich verzamelen voor hun trek. Alles beweegt. Alles trilt. Er is een spanning die niet eng is. Een spanning die opwindend en sprankelend is.
Een dans. Een magische dans. De bladeren van de es walsen mee en vragen de naalden van de Den om hen te leiden. Ook de bomen voegen zich in het spel. Ze dansen alsof de muziek vertraagd tot een eeuwigdurend ritme. Een cadans van de aarde zelf. Waar hun wortels in gegrondvest zijn en zich verstrengelen en verbinden met hun soort en de soorten die daar gepland zijn.
Een dans. Een magische dans. Een beweging die de sluiers omhoog trekt. Sluiers die hun bedekking loslaten. Wat zij omhullen is niet langer onttrokken. Wat zij verbergen wordt geroepen om aan te treden. Het duistere en het licht wordt genaakbaar. En vinden elkaar in de dans. Doet hen vervlechten tot de één. Hoewel zij altijd onderscheiden blijven als de ander.
Een dans. Een magische dans. Het doet de wezens van de hemel afdalen naar het aardse. Cherubs vinden hun ritme bij de gevleugelde dieren uit het al. Het ritme van daar vermengt zich met de cadans van hier. Zij vormen samen een mythisch lied. Zonder woorden. Zonder klanken. Een zinderend geheel wat niet gehoord, niet gezien, doch slechts beleefd kan worden.
Een dans. Een magische dans. Waar het ritme in ons centrum wordt beleefd. De cadans wordt gevoeld in het pompen van ons bloed door onze aderen. En onze zenuwen zich verbinden als baan van talloze geladen speldenprikjes. Waar de opzwepende klanken de voortstuwende beweging zijn. Die ons helpen te verteren wat te groot is binnengekomen om van waarde voor ons te zijn.
Een dans. Een magische dans. Die in de uitwisseling van blikken open vensters blijken waarin we onze ziel in de ander herkennen. Terwijl de ruimte en de zwaarte van de ander ons geen angst inboezemt. Omdat deze velden ook in ons, beleefd en erkend zijn.
Een dans. Een magische dans. Zullen we dansen?
